محمد حضوری که در خانواده ای متوسط در یکی از محله های کرج به دنیا آمد، از همان دوران نوجوانی با تماشای برادر دوچرخه سوارش به این رشته ورزشی علاقمند شد و در سن 13 سالگی این ورزش را با هدف قهرمانی شروع نمود.
او که در سن 19 سالگی به دلیل نبودن امکانات، تجهیزات، عدم حمایت و هزینه های بالای دوچرخه سواری مجبور به ترک این رشته شد، با لبخند خاطره های آن دوران را برایمان تعریف می کند:
پدرم به دلیل اینکه می دید از برادر دوچرخه سوارم حمایتی نمی شود دوست نداشت من هم در این ورزش فعالیت داشته باشم ولی به خاطر علاقه شدیدی که داشتم دوچرخه ای تهیه کردم و آن را در خانه دوستم نگه می داشتم و هر روزی که می خواستم تمرین انجام دهم، باید به خانه آنها می رفتم و لباس هایم را در آنجا تعویض می کردم.
محمد که پس از کنار گذاشتن این رشته همچنان به عنوان مکانسین متخصص دوچرخه فعالیتش را ادامه داده و در دوره هایی مکانسین بهترین تیم های دوچرخه سواری کشور و تیم ملی بوده است و به کشورهای زیادی همراه این تیم ها سفر کرده، در ادامه می گوید: با وجود اینکه دیگر برای چند سالی به دلیل دلزدگی اصلا روی دوچرخه ننشستم اما همواره در این سفرها با دوچرخه سواران در ارتباط بودم و همیشه احساس می کردم یک چیزی در وجودم هست که من را به سمت دوباره نشستن به روی دوچرخه، مسابقه دادن و قهرمانی فرا می خواند.
وی ادامه داد: پس از چند سال دوری از ورزش، به دلیل علاقه شدید به این رشته، با هدف حفظ سلامتی رکاب زدم و با دیدن پیشرفت و افزایش آمادگی بدنی ام تصمیم گرفتم که در مسابقات لیگ دسته یک کشور که در رده سنی آزاد برگزار می شود شرکت کنم.
پس از حضور موفقیت آمیز در این مسابقات، متوجه شدم که می توانم به مانند بقیه و حتی آنهایی که از خودم جوان تر هستند مسابقه بدهم و به همین دلیل در مسابقات پیشکسوتان کشور شرکت کردم و آنجا توانستم به روی سکو بروم.
تداوم و تلاش پیوسته نکته ای بود که توانست محمد را بعد از 20 سال به آرزوهایش برساند و صرفا به روی سکو رفتن یا گرفتن یک مدال تمام غایت محمد نبوده... اما رسیدن به این درجه، حس آرامشی را برایش حاصل کرده که نشات گرفته از ارضای حس موفقیت در درونش بوده است.
محمد حضوری ادامه داد: سال گذشته به پیشنهاد دوستان و مربیم تصمیم گرفتم در مسابقات قهرمانی پیشکسوتان جهان که با حضور برترین های این رشته همه ساله در اتریش برگزار می شود شرکت کنم. برای این منظور تمرینات سنگین و دقیقی را پشت سر گذاشتم و پس انجام مراحل اداری برای شرکت (که دوندگی اش به اندازه تمرینات سخت بود) توانستم در این مسابقات ثبت نام کنم.
وی افزود از لحاظ بدنی بسیار آماده بودم و اعتماد به نفس بالایی نیز داشتم. اما در فاصله چند روز مانده تا اعزام، مشکل روادید (ویزا) باعث شد نتوانم در این رقابت ها حضور پیدا کنم و از این موضوع به شدت ناراحت شدم و حدود یکی دو ماهی اصلا تمرین نکردم.
محمد در پاسخ به این سوال که فرد در زمانی که از آمادگی بالایی برخوردار است خودش به طور 100 درصد از آن مطلع نیست و تازه زمانی از آن با خبر می شود که آن را از دست داده است، آیا این در مورد تو هم صدق می کرد جواب داد: بله دقیقا همینطور است و همین موضوع باعث شد که با هدف دستیابی دوباره (و البته این بار آگاهانه) به آن سطح از آمادگی، تصمیم گرفتم برای شرکت در مسابقات سال آینده آماده شوم و همه چیز را از دوباره شروع کردم. به همراه 6 دوچرخه سوار پیشکسوت دیگر از ایران که همگی از قهرمانان دوره خود بودند به اتریش رفتیم تا به مصاف باتجربه های این مسابقات برویم.
محمد که در دو مسابقه استقامت 80 کیلومتر و 112 کیلومتر این مسابقات موفق به کسب دو کاپ جهانی شد، سطح کیفی رقابت ها را خیلی بالا ارزیابی می کند و در توصیف شرایط مسابقه می گوید: در قسمت هایی از این رقابت آنقدر فشار بالا بود که هر لحظه می خواستم از دوچرخه پیاده شوم و دیگر ادامه ندهم اما با توسل به اعتقاد و تحمل فشار، توانستم از این شرایط سخت عبور نمایم.
شاید تصاویری که در این شرایط سخت، فیلم وار در جلوی چشمان محمد حاضر می شده و باعث می شده پاهایش را از رکاب ها جدا نکند، تمام سختی هایی بوده که تا به این سن برای موفقیت در این رشته متحمل شده، راه دوری که تا به اینجا طی کرده و تمریناتی که هر لحظه شان را با سختی کشیدن گذارانده بوده است.
خودش می گوید: هم تیمی هایم از ایران که همگی پیشکسوتان این رشته هستند هرگز فکر نمی کردند که من بتوانم به این موفقیت دست پیدا کنم و خودم هم الان که فکرش را می کنم می بینم که توانسته ام با برترین های جهان که در این سن کوله باری از تجربه را نیز با خود روی دوچرخه حمل می کنند، هم رکاب شوم و پشت سرشان بگذارم.
وی درباره حواشی این مسابقات برایمان می گوید: کشته شدن دو دوچرخه سوار هلندی در اثر تصادف با اتومبیل تا شکستن دوچرخه ام در دیدار نهایی و رکاب زدن با دوچرخه ای که تنه اش ترک برداشته و هر لحظه امکان داشت از وسط نصف شود از حواشی این مسابقات بود.
وی همچنین می گوید: خیلی از کشورها می آمدند و می پرسیدند که این "آی آر آی" که روی مشخصات شما نوشته شده است یعنی چه؟ یعنی کشور ایرلند؟ و ما برایشان توضیح می دادیم که نه ما از کشور ایران هستیم و ... و برایشان جالب بود و استقبال می کردند.
احتمالا این عدم آشنایی دوچرخه سواران سایر قاره ها با کشور ایران که برترین های دوچرخه سواری آسیا را دارد، سطح بسیار بالای رقابت های قاره های دیگر در مقایسه با قاره آسیا بوده که به موازات آن، تا به حال هیچ دوچرخه سواری از ایران به موفقیت چشمگیری در عرصه جهانی دست نیاقته است و حتی تعداد دوچرخه سواران ایرانی که در مسابقات اروپایی شرکت داشته اند، به تعداد انگشتان یک دست نمی رسد.
محمد حضوری در رقابت استقامت اصلی که به مسافت 112 کیلومتر برگزار شد توانست با مدت زمان 2 ساعت و 53 دقیقه همراه با گروه اصلی از خط پایان مسابقه عبور کند و با قرار گرفتن در جمع 18 دوچرخه سوار برتر این رقابت ها کاپ طلای مسابقات جهانی پیشکسوتان را به خود اختصاص دهد، عنوانی که پیش از این هیچ دوچرخه سواری از ایران نتوانسته آن را به دست بیاورد.
حضوری که در رقابت 80 کیلومتر استقامت نیز کاپ نقره این دوره از رقابت ها را از آن خود کرده است، تمام هزینه های سفر و مسابقه اش را با هزینه شخصی خودش پرداخته است و بعد از برگشت از این رقابت ها نیز از جانب فدراسیون و ... هم هیچ استقبالی از وی نشده است.
می خواستیم از محمد سوالی بپرسم در رابطه با اینکه حالا نظر پدرش چیست در مورد ورزش قهرمانی پسر 35 ساله اش که روزگاری در نوجوانی پسرش مخالف این موضوع بوده است که هنگامی که به جلوی درب منزلشان رسیدم و پلاکارد تبریک پدرش را دیدم جواب سوالم را گرفتم.
نوشتن از او در این فرصت مجالی بود برای نشان دادن حس امید به موفقیت و استمرار صبورانه تلاش که سرانجام پس از 20 سال به آرزوی دیرینه خود رسید و حالا با رسیدن به این هدف، اهداف عالی تری همچون کسب عنوان نخست این رقابت ها را در چشم اندازه ورزشی اش برنامه ریزی کرده است.
نکته ای که در مورد محمد رخ نمایی می کند این است که او به مانند سایر قهرمانان کارنامه پر زرق و برق ورزشی خاصی ندارد و ویترین خانه اش به تازگی به دو کاپ قهرمانی این مسابقات مزین شده است، اما اراده و صبری که در وجودش بوده و آنها را تا رسیدن به این پله، زنده نگه داشته است شاید نمونه ای متفاوتی باشد برای توضیح اینکه همیشه برای موفقیت نیاز به سابقه وجود ندارد.
......................
گفتگو و تصویر: جواد کریمی
نظر شما